W Lubiążu już w 1150 roku powstał klasztor benedyktynów, którzy dość szybko opuścili miejscowość. Cystersi sprowadzeni w 1163 roku przez wieki systematycznie powiększali swoje dobra i rozbudowywali klasztor. Kościoły i klasztor zostały zniszczone w czasie wojen husyckich. Pod koniec XV wieku na skutek konfliktu wewnętrznego w zakonie cystersi musieli opuścić klasztor, do którego powrócili w 1498 roku. Na przełomie wieku XV i XVI klasztor odbudowano i umocniono. Kolejne zniszczenia w czasie wojny trzydziestoletniej.

Od 1649 roku odnawiano klasztor w stylu barokowym, powstało wówczas wiele fresków i obrazów Michała Willmanna. Podobne prace prowadzono w 1. połowie XVIII wieku. Po przejęciu Śląska przez Prusy, sytuacja zakonu zmieniła się na gorsze, a po sekularyzacji w 1810 roku zakon utracił majątek, zaginęła biblioteka. W klasztorze urządzono szpital. W czasie II wojny światowej klasztor zdewastowano uruchamiając w nim produkcję wojenną (części do rakiet V1 i V2). Dzieła zniszczenia dopełnili Rosjanie po wojnie.

Obecnie dostępny do zwiedzania. Zespół klasztorny w Lubiążu jest jednym z większych obiektów sakralnych na świecie.

Opactwo cystersów Lubiąż na mapie Polski